rondreis door noord en midden Vietnam, juli/aug 2012

Het is een nachtvlucht, dus niet al te plezierig. Slapen doe je sowieso al niet of slecht en als je dan bent weggedoezeld komt het eten op de meest vreemde tijden! Maar ja, dan ben ik al bezig met morgen.

Tot slot voor vandaag: de moesson slaat toe. Het regent nu (22.00 u) pijpenstelen en het bliksemt dat het een lieve lust is...oh, nee..hahhaha..het is de haperende witte verlichting van de hotelnaam. Maar toch: gelukkig zitten we hoog (5e) en droog. Droog mag het morgenvroeg wel zijn...truste (de jongens snurken er al op los).

Dag 3: maandag 23 juli 2012

We hebben met Duc afgesproken om 9.30u in de lobby van het hotel. Dat betekent dus tegen 08.00u opstaan. Als mijn wekkertje afloopt sta ik maar gelijk op. De rest ligt nog in coma. Na geschoren te zijn maak ik de rest wakker. Bij de jongens gaat dat met enige moeite, maar we moeten ff hurry up want we willen nog ontbijten. Naar beneden naar het restaurant, niemand te zien. Dan toch maar even vragen. Topfloor luidt het antwoord, dus met de lift naar de 8e. Hier is meer beweging inderdaad. Het ontbijt is helaas niet bijster interessant. We sprokkelen wat eetbaars bij elkaar en maken het kort. Het gerook in de ontbijtzaal draagt daar zeker toe bij. Resultaat is dat we wel op tijd in de lobby zijn.

Duc staat uiteraard al klaar. Vanochtend bezoeken we een markt waar eigenlijk geen toeristen komen. De jongens moeten gewapend met een afvinklijst de verschillende fruitsoorten zoeken. Hier en daar zullen we die ook gaan proeven. Ook krijgen we een lijstje met de Nederlandse en Vietnamese fruitnamen en de eerste grondbeginselen van het Vietnamees. Xin Chao (spreek uit: sin tsjao) is 'goede dag' en Cam On (spreek uit kom on) is 'bedankt'. We gaan op pad. Als we uitstappen aan de rand van de markt, eigenlijk aan de rand van de hele wijk die als markt dient, zijn we inderdaad de enige niet Vietnamezen. Dus heel erg leuk. Sten stort zich gelijk op het vinden van de diverse fruitsoorten en Duc levert naam en vertaling erbij. Enkele kennen we natuurlijk, zoals appel, peer, banaan, ananas, mango, meloen, sinaasappel, kokos. Hahaha lijkt nu alsof dit wel een erg makkelijke opgave is, maar....... die appel, peer, mango, meloen en sinaasappel zien er toch wel wat anders uit als dat wij gewend zijn. Als we dan verder gaan met longan, mangistan, doerian, jackfruit, zoetzak en ramboetan dan valt de gemiddelde Nederlander toch wel stil. Geproefd hebben we ook. De longan, een kleine ronde vrucht van formaat grote kers maar met dunne harde schil, lijkt op en smaakt naar lychees. Bianca en ik vinden het heerlijk. Sten schreeuwt altijd moord en brand bij wat nieuws en moet dan eigenlijk ook altijd weer schoorvoetend toegeven dat hij het toch wel lekker vindt. Jord wil altijd wel proberen, maar vindt dit toch niet lekker (erg verbazend eigenlijk). Bij de mangistan, een rode vrucht ter grootte van een mandarijn, met harde schil en zachte witte binnenvrucht, weer hetzelfde tafereel. We gaan ze toch nog wel vaker eten deze 3 weken heb ik me voorgenomen :-).

Na het fruit komen de planten, vismarkt incl. padden, vlees, kruiden, manden, vogel(kooitjes), aquariumvissen, honden en katten (nee niet om op te eten hoor....of toch wel?), namaak kitsch (een hele hal vol), etc. etc voorbij. En wij maar roepen Xin Chao en Cam On en de Vietnamese dames vinden het geweldig. Ze lachen en roepen van alles terug. Duc vertaalt dat het een lieve lust is. Vooral Sten valt in de smaak......

Rond het middag uur hebben we het wel gehad. Aangezien we nog wat vroeg zijn voor de lunch stoppen we onderweg nog bij een kleine tempel. De serene rust in dit kleine complex valt op, voelt relax. Een monnik prevelt zijn gebeden en versterkt ons gevoel. Duc laat ons de verschillende fruitbomen zien en legt het verband met de vruchten die we zojuist gezien hebben. Hier komen geen toeristen, wat een genot.

Dan naar de lunch. Duc leidt ons naar een chique lunchadres ergens op een 17e verdieping. Het is buffet, dus voor ieder wat wils. Het overgrote deel van de gerechtjes ziet er onbekend uit, we weten allemaal iets lekkers te bemachtigen. Bianca en ik proberen toch iets (bekends) Vietnamees, de jongens gaan voor friet, pasta, fruit, pannenkoeken en kleine gebakjes. We worden wel wat zenuwachtig van al het personeel dat om ons heen zwermt en borden, bestek, glazen e.d. onder onze neuzen weghaalt. Na ruim één uur staan we weer buiten en bezoeken we the old city. Dit deel hebben we gisteren al per cyclo verkend. Nu zullen we het te voet doen. Het gebied van de 36 straten, zoals the old city ook wordt genoemd, is het oudste deel van de stad. In elke straat zat vroeger een ander ambachtsgilde met zijn eigen gebruiken. Nu is dat niet meer zo duidelijk te herkennen. We kuieren rustig door de nauwe straatjes, tussen de bezige Vietnamezen en enkele toeristen. We lopen langzaam richting het Theater van de Watermarionetten. Alvorens hier naar binnen te gaan bezoeken we de 2e tempel van vandaag. Deze tempel ligt op een klein eilandje in het Hoan Kiem meer. Via de brug van de rijzende zon bereiken we dit kleine complex. Altijd leuk een dergelijk boeddhistisch heiligdom te bezoeken. In de tempel staat een keur van beelden van personen, dieren en voorwerpen die vereerd worden. De stroming van het boeddhisme die in Vietnam aangehangen wordt geeft een zeer brede uitleg over wie of wat vereerd mag worden (eigenlijk is er geen limiet; de mens bepaalt dat zelf). Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de boeddhistische stroming van het lamaïsme dat in Tibet wordt aangehangen: alleen Boeddha wordt vereerd.

Nog even snel wat drinken en dan naar de Watermarionetten. Een echte toeristische attractie. Het kleine theatertje zit tjokvol. Een uur lang worden de bezoekers getrakteerd op Vietnamese muziek (in onze oren Chinese muziek) live gespeeld door in klederdracht gestoken muzikanten. Zij begeleiden de watermarionetten die diverse Vietnamese scènes uit het dagelijks leven (vooral platteland) uitbeelden. Zeer knap gedaan, je zou niet zeggen dat die poppen aan stokken vastzitten. De jongens vinden het geweldig leuk. Bianca en ik ook, maar ik heb last van een lunchdip of iets dergelijks. Ik sluit niet uit dat ik enkele scènes gemist heb.....

Ook de moesson heeft er genoeg van vanavond. We kunnen lekker droog teruglopen naar ons hotel. Hebben we de avondwandeling ook meteen gehad. Rest ons nog de koffers reisefertig te maken en naar bed te gaan. Alleen.....dit verslagje schrijven kost altijd meer tijd dan gedacht. Het is nu 00.30 uur moet echt mijn ogen gaan sluiten.

Morgenvroeg nog het etnologisch museum en daarna 3 uur bussen naar de bergstammen. De paalwoningen wachten op ons.....truste

Dag 4: dinsdag 24 juli 2012

Vandaag verlaten we Hanoi en gaan we op pad naar de bergdorpen. Dus koffers weer inpakken en 1 dagrugzak voor de overnachting in één an de bergdorpen klaar maken. Bovendien moeten onze 'koude kleren' nu in de koffers gepropt worden. Gaat niet allemaal zo 1-2-3, dus een klein beetje irritatie treedt wel op. Maar uiteindelijke lukt het toch nog en na het nog steeds wat karige ontbijt gaan we op pad. Eerst nog even het etnologisch museum als goede opwarmer voor het bezoek aan de bergdorpen, waar de Witte Thai wonen. Dit museum is helemaal gewijd aan alle bevolkingsgroepen die Vietnam rijk is. Volgens Duc, onze gids, zijn dat er zo'n dikke 50. 

Naast een groot binnen museum, valt er ook in de openlucht veel te zien. De woningen zijn op ware schaal nagebouwd of de originele woningen zijn hier naar toe verplaatst.

Erg interessant allemaal, alleen jammer dat er een of ander sportdag van basisschool kinderen gehouden wordt. Wat een herrie, vooral de leraren die via microfoons de kids proberen aan te moedigen. Jord laat op geheel eigen, uiterst coole manier zien hoe je moet stelt lopen. De Vietnamese jeugd in verbazing achterlatend. 

Met de evenwichtsbalk hebben Jord en Sten wat meer moeite, maar dit is dat ook een heel speciale. Hij zit maar aan één kant vast, de andere kant is middels een touw gehangen en kan dus naar links en rechts zwenken.

Na het museum hebben we nog wat tijd over alvorens te gaan lunchen. We besluiten een wandeling in het tegenoverliggend parkje te maken. Tot onze verbazing moet er voor betaald worden aangezien we geen bewoners zijn van de aangrenzende wijk. Echt spannend is het niet: de grote vijver lijkt op een waterbasis door de steile betonnen oevers en ook het meubilair in het park is voor de eeuwigheid bestemd, van beton dus. Toch maar gaan lunchen. Duc stelt voor pho (=fu: noodle soep) te gaan eten. Uiterst populair in Vietnam, met restaurants waar je eigenlijk niets anders krijgt. We stemmen in. De jongens vinden (noodle)soep sowieso lekker, zeker met een slierten er in, dus geen discussie.

Prima soepje gegeten, met nog wat kleine loempiaatjes erbij. Erg leuk, alleen maar Vietnamezen om ons heen, die zich afvragen wat wij daar doen.

Dan wordt het hoogste tijd voor de 3 uur durende rit richting Mai Chau. Hier zullen we 1 nacht blijven en dan naar een dorp in het natuurpark Po Luong doorreizen, waar we ook een nacht zullen blijven. De rit is niet bijzonder spectaculair, wel is het einde erg mooi. We rijden een mooie pas over en komen dan in de Mai Chau vallei. Deze vallei schijnt één van de mooiste van Vietnam te zijn. Dé idyllische plaatjes van dorpjes, rijstvelden, vrouwen met punthoedjes: dat zie je hier allemaal. 

Wat overigens tijdens het eerste deel van de rit opvalt is dat de snelwegen driestrooks zijn, maar dat er nauwelijks verkeer is. Eén strook zou meer dan voldoende zijn geweest. Dan hadden ze misschien voldoende geld over gehad om een fatsoenlijke deklaag aan te brengen, zodat 'comfortabel' (één van de onderdelen van de definitie van een weg) reizen ook mogelijk zou zijn. We stuiteren wat af. De koffers incl. Sten op de achterbank komen geregeld los van de zitting.

De kennismaking met 'onze' paalwoning is gauw gedaan. Eén grote lege ruimte met 4 matrassen hahahaha. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn vannacht. Nu staan alle luiken open en kun je van alle kanten door de ruimte heen kijken. Het uitzicht is wel prima; het idyllische plaatje ligt aan onze voeten. Het dorpje is iets minder, laten we zeggen de Vietnamese variant van Valkenburg in het kwadraat. Zowat elk huisje is toeristen slaapplaats en in het gedeelte tussen de palen zijn souvenirswinkeltjes ingericht. Dat is wel jammer. 

Het wordt hier snel donker, nog geen driekwartier en het is gepiept. Aangezien we niet weten hoe het met de elektriciteit is gesteld hebben we onze zaklampjes standby. Inmiddels zijn de matrasjes aangekleed met klamboes en kunnen de luiken dicht. Het avondeten is fantastisch lekker, hier woont een goede kok. Een kilootje kwijtraken tijdens deze reis zal niet gemakkelijk worden. Het diner wordt afgesloten met een dansshow. Hmm ja we zullen maar blijven, want er is verder bijna niemand. Achteraf is het altijd wel leuk, en het levert leuke plaatjes op voor thuis. En ja....zowel Bianca als ik hebben ons van onze beste kant laten zien en hebben aan de slotdans deelgenomen, in het kader van interactie met de lokale bevolking zullen we maar zeggen.

Moe en voldaan kruipen we onder onze klamboe en op ons matrasje. Buiten is de moessonregen inmiddels in volle hevigheid losgebarsten. Ook 'donner und blitzen' doen vrolijk mee. Het huis trilt letterlijk op haar grondvesten. Jullie raden het al; van slapen komt dan niet veel. Morgen wandelen tussen de rijst velden, hopelijk is het dan droog.

Dag 5: woensdag 25 juli 2012

Sh..... het regent nog steeds, net hard genoeg om er goed nat van te worden. We pakken de dagrugzak in met handdoeken, lakenzakken, de hoognodige toiletartikel, pyjama's en extra shirtjes. Verder heeft ieder zijn eigen rugzakje met inhoud. De koffers zien we morgenavond weer terug. Opeens is er enige paniek: Bianca is haar ring kwijt. Overal wordt gezocht, de hele kamer wordt minutieus geïnspecteerd. We kunnen hem nergens vinden. Waarschijnlijk met het insmeren met antimuggengel, gisteravond, ergens even weggelegd. Maar waar? Tijd om de koffers helemaal uit te pakken is er niet en aangezien hij geen pootjes heeft gekregen verwachten we dat hij ergens in één van de koffers is gevallen. Betekent wel nog twee dagen in de onzekerheid :-(

Na inderdaad ongeveer 2 uur komen we in een klein dorpje. Hier gaan we lunchen. De bedoeling was eigenlijk een wandeling van 4 uur te maken met onderweg een picknick. Onze lokale gids heeft alles daarvoor bij zich. Zelfs houtskool voor een vuurtje. Jammer dat de regen roet in het eten gooit. Nu is de wandeling ingekort en lunchen we bij een lokale familie. Daar aangekomen blijkt dat deze plek ook onze overnachtingsplek is. Het dorpje heet Ban Hang en we verblijven echt tussen de boerenfamilies in hun paalwoningen. Niets souvenirs, niets Valkenburg, gewoon het leven zoals het is.

De jongens mogen helpen met het bereiden van de lunch, vooral het maken van kleefrijst in een bamboestengel. Na wat aarzeling stemmen ze toe, vooral omdat zo vuurtje mogen stoken. De lunch is geweldig, hoe spelen ze het klaar met zulke eenvoudige middelen.

Wat hebben we gegeten? Een vleesspies (de spies werden voor het eten door onze lokale gids even uit een houtje gehakt), kleefrijst in bamboe, hard gekookte eitjes en tomaat, weer de grote op stokbrood lijkende broodjes met 'vache qui rit' en als toetje drakenfruit.

Na de lunch even vrije tijd. Ik neem mijn rust, want mijn ellendige gevoel is nog niet weg, evenals mijn hoofdpijn. De jongens amuseren zich best met de lokale jeugd. Jord entertaind het jongste familielid. Vooral de zweefmolen, het aan de armen hard ronddraaien van kleine Ho, wekt hilariteit. Het kereltje is zo dolgedraaid dat hij verdwaasd kijkend alle kanten op strompelt, zijn familie letterlijk rollend van het lachen achterlatend.

Sten speelt ondertussen voetbal met leeftijdsgenootjes. 

Rond een uur of drie gaan we op pad voor een uurtje wandelen in de buurt van het dorp. We lopen weer langs waterkanaaltjes en tussen rijstvelden. Helaas het regent nog steeds, de doorweekte paden worden op een gegeven moment zo slechts dat onze lokale gids besluit om te keren. We hebben inmiddels kennisgemaakt met de vruchtbare kleiige grond. De modder onder onze schoenen heeft de omvang van een tennisracket. Weghalen heeft eigenlijk geen zin, het komt er even snel weer bij als dat we het met veel moeite verwijderd hebben. Maar toch we blijven het steeds weer proberen. Overigens betekent het omkeren dat we het probleem twee keer het hoofd moeten bieden.

Terug in het dorp gaan de jongens weer in de keuken aan de slag :-) Vooral dus vuurtje stoken. Dit vinden ze echt geweldig, de kookstaf amuseert zich ook prima met die twee.

Omdat het snel donker wordt besluit ik nog even snel te douchen. Jawel hoor toilet (op z'n Frans) en douche zijn aanwezig. Wel allemaal erg basic, maar toch. Ik dus onder de douche, wel koud water. Maar in deze hitte niet zo'n probleem. Jord heeft eerder zeker een half uur gedoucht. Vind ik wel stoer, onder die koude douche. Dat deert hem helemaal niet; cool. Als Bianca en ik nog even op ons matrasje liggen in afwachting van het avondeten komt buiten de mobiele slager voorbij. Precies onder ons raam wordt de waar gekeurd en gewogen. Ook ons vlees wordt zo aangevoerd; door mobiele slager nummer drie. Volgens Bianca ziet het vlees er goed uit, als het goed gebakken wordt moet het wel goed komen.

Het avondeten dient zich aan. We beginnen net als de vorige dagen in de paalwoningen omgeving met 1 of 2 neutjes vooraf van een of ander alcoholisch brouwsel van eigen makelij. Het is nog net geen whisky. Voor mij dus peace of cake :-) Er volgt een fantastisch lekkere maaltijd: die mannen kunnen een fortuin verdienen als ze in Nederland een restaurant zouden beginnen. Dit keer waren het in bladeren gebakken springrolletjes van vlees, waar Sten aan meegeholpen heeft. Verder aardappelschijven, rundvlees met kwarteleitjes, kippeboutjes, tofu, bamboescheuten en uiteraard witte rijst.

Aangezien het hier in het dorp stikdonker is en iedereen in zijn huisje zit en vroeg naar bed gaat besluiten we ook plat te gaan. Ik ben doodmoe en neem een Ibuprofen. Dit heeft me al eerder een keer erg goed geholpen. Dus ik hoop morgen weer fit te zijn. Gelukkig is het hier niet zo warm en benauwd als gisteren in Mai Chau. De ventilator staat wel nog aan, maakt het wat aangenamer. De matrasjes zijn wel erg dun, zelfs 3 op elkaar leveren geen beter resultaat op. Onze verwende lijven zullen morgenvroeg wel aardig tegensputteren. Bianca vreest het ergste. Truste.....

Nou...zoveel truste wordt het niet. Ik kan weer niet goed slapen. Nu is Jord het met de darmproblemen. Hij moet er geregeld uit. Niet dat hij veel lawaai maakt, maar elke beweging betekent dat de vloer aardig op een neer gaat. Overigens is de combinatie diarrée en Frans toilet (gat in de vloer) nog niet zo'n goede. Hoe doe je dat nu zonder alles in je broek te deponeren? Dat moeten jullie Jord zelf maar vragen. Gelukkig is hij de meest lenige van ons vier. Ondertussen regent het nog steeds. Plotseling houdt de stroom er mee op. Nu merk je pas echt hoe donker het is. Geen greintje licht. Ook de ventilator stopt er natuurlijk mee. Na enige tijd en wat gestommel brandt er weer licht, maar de ventilator blijft uit, ik val in slaap.

Dan nog even afrekenen en dan vertrekken. Nou ja even. We blijken 16 !!! blikjes cola gedronken te hebben. Ik kan het bijna niet geloven. Ik reken er uiteindelijk 14 af, de jongens hebben het 'goed' gedaan gisteren. Daar gaan we nu dus paal en perk aan stellen. Dit loopt anders de spuigaten uit. Alleen nog 1 blikje fris bij lunch en diner en op is op, uiteraard mogen ze wel water drinken, we zijn geen onmensen!

We starten met de wandeling. Omdat we veel gaan klimmen en dalen heeft onze lokale gids voor ons allemaal een wandelstok gemaakt. In het begin wat onwennig maar komt zo nu en dan toch van pas. Ondanks dat het niet meer regent zijn de meeste paadjes ontzettend modderig en glibberig. Het eerste deel is gelijk aan het modderdeel van gisteren. Daar waar we toen zijn omgedraaid gaan we nu verder, de bergen in. Na een stevige klim en afdaling komen in een ander valleitje terecht. Het uitzicht is opnieuw overweldigend. Terrassen met rijstvelden, tegen de bergen opgebouwd. Waren ze gisteren vooral aangelegd in vlak gebied, nu dus tegen de bergen in terrasvormig. Ook hier overal mensen aan het werk. We kunnen ook nu weer foto's blijven maken. Om wat sneller te werk te kunnen gaan gebruikt Bianca alleen haar telelens en ik alleen de standaard lens. Ook het feit dat het niet regent en we het toestel gewoon voor ons kunnen meedragen zorgt ervoor dat we sneller en meer foto's kunnen maken. Zo gaat de wandeling ca. 2 uur door. We klimmen over een bergje, steken een riviertje over waar 2 Vietnamese herders vol aandacht naar onze acties zitten te kijken en komen in een nieuw valleitje met tegen de bergen opgebouwde huisjes, rijstvelden, werkende boeren. Dit is wat je wilt zien als je naar Vietnam komt. Ik kan me nog van vroeger herinneren dat als ik deze plaatjes in de reisfolders zag staan ik dacht: "wat moet het toch geweldig zijn om dat in het echt te zien". En nu lopen we er gewoon midden in. Zo apart als wij het vinden, zo apart vinden de Vietnamezen het ook. We zullen zeker niet de eerste en enige westerlingen zijn die hier lopen, maar het zal ook geen dagelijkse kost zijn denk ik. Ze zijn allemaal erg vriendelijke en beantwoorden enthousiast en met een grote glimlach ons Xin Chao. Al zal de aanwezigheid van 2 Vietnamese gidsen erg meehelpen de cultuurkloof te overbruggen.

De lokale gids is verdwenen, blijkt hij op zoek naar bereik van zijn mobiele telefoon.

Enige tijd later komt hij weer voorbij, nog niet gelukt. Ik stel voor al een stukje in de richting van waar de bus komt te lopen of in ieder geval ergens wat schaduw te vinden. Duc loopt naar een paalwoning en vraagt of we hier even uit de zon kunnen wachten. Geen probleem, hier in Vietnam is er nooit iets een probleem. We gaan in de schaduw van het huis aan een tafeltje zitten. De kinderen van het gezin bekijken ons vanuit de woning (eerste verdieping) verlegen toe. Super verbaasd over wat er op hun erf is neergestreken.

We krijgen wat thee aangeboden. De man des huizes nodigt ons bij monde van Duc in zijn huis uit. Schoenen uit en trap op. Zoals in bijna elke paalwoning is er een apart keukentje en een aparte woon- annex slaapkamer. Deze ruimte is nagenoeg leeg. Er staat een groot formaat koelkast en een kastje met TV. Verder allemaal gepimpte trouwfoto's. Van wie? Niet in te schatten. Deze foto's zie je echt overal. Verder ligt er een berg maïskolven op de grond die allemaal nog van de korrels ontdaan moeten worden. Het werk is al gestart. We voelen ons een beetje beschaamd. Nu ligt het werk stil omdat wij er zijn. We krijgen weer thee aangeboden en ventilator wordt onze kant op gedraaid. We hebben geen idee hoelang we moeten wachten. Duc is op een fiets verdwenen, vast ook proberen de chauffeur te bereiken. Jord heeft zich de hangmat in de tuin toegeëigend en Sten heeft weer contact met de jeugd. Uiteraard weer hilariteit ook bij de ouders, die vinden het geweldig. Bianca en ik besluiten ons ook nuttig te maken en maken met handen en voeten kenbaar graag wat maïskolven te 'ontkorrelen'. De vrouw des huizes vergezeld ons, want het valt behoorlijk tegen. Die krengen zitten goed vast en zoals alles is er wel een bepaalde techniek. Eerst 1 rij van boven naar beneden eruit halen en vervolgens in dwars richting de korrels over de lege rij eruit duwen. Maar ja, zelfs die eerste rij is lastig. Binnen no-time heb ik een mega blaar op mijn linker duim. Mevrouw merkt dat het lastig is en neemt die eerste rij voor haar rekening en wij pellen dan de kolf verder af. Het is verbazend hoe sterk dat vrouwtje in haar vingers en handen is, natuurlijk het is een handigheid en voor de allerlastigste gebruikt ook zij een ..... schroevendraaiertje :-) Maar toch de berg kolven is nog aanzienlijk.

Het busje arriveert en we worden met een glimlach en Cam On (bedankt) voor de hulp. Wij gaan de koelte van het busje, een wat luxer onderkomen met douche en goed bed tegemoet. Maar eerste wel nog even onze lokale gids terugbrengen naar Mai Chau. We maken ook maar gelijk gebruik van de mogelijkheid te lunchen daar, want we weten dat het eten er goed is voor een goede prijs. Hahaha vreemd te zien dat er nu Duitsers in 'onze' paalwoning huizen, ja zo voelt het al snel 'onze' paalwoning.

Na de lunch is het tijd om richting Ferme de Colvert te vertrekken, een luxe resort in de buurt van Hoa Binh. Ik verheug me er al op, wil erg graag douchen.

We stappen in om te vertrekken en het begint ook gelijk weer te regenen. De lucht kleurt erg donker, we zijn net op tijd. De rit duurt ongeveer 2,5 uur met uitzondering van Jord knikken we allemaal even weg. Als een aantal kuilen in de weg een eind maakt aan ons indommel uurtje zijn we al Hoa Bin. We draaien in smal straatje in. Langs de kant van de weg allemaal stalletjes met fruit en vlees. We rijden nog een klein stukje tussen de rijstvelden door en een klein gehuchtje binnen. Hier ligt ons resort La Ferme de Colvert.

Wat een tegenstelling. Het is er behoorlijk aan de luxe kant. We worden welkom geheten met Hibiscussap en een vochtig doekje om ons wat op te frissen. Een Vietnamese staat ons in het Frans te woord. Gelukkig kan ik het, op één zinnetje na, prima volgen. Dan is het tijd om naar ons huisje te gaan; the Antigon House. Het ligt vrij achteraan tegen de helling, maar is wel mooi en ruim. Eigenlijk kun je er met 6-8 personen slapen. Omdat we hier 2 nachten blijven pakken we wat spulletjes uit. We moeten goed kijken waar we iets neerleggen om het overmorgen niet te vergeten. Het huisje is heel erg druk ingericht dus je ziet makkelijk spulletjes over het hoofd. Bianca duikt gelijk het koffer in. Ze heeft een idee waar haar ring zou kunnen liggen. En jawel hoor, gevonden. De opluchting is groot.

Als alles op zijn plekje staat is het alweer tijd voor het diner. Duc heeft geregeld dat we hotpot (fondue) krijgen. Bianca heeft het er vanmiddag met hem over gehad. Er attent van hem. De bediening blijft schalen eten aandragen alleen......en daar zijn ze hier heel erg fan van.......het is bijna allemaal vis; wit vis, inktvis (calamaris en kleine octopusjes), mosselen, grote tijgergarnalen (net als gamba's) en gehaktballetjes. Verder een mega schaal met groente en paddestoelen en een schaal met glasnoodles. Ik vind dat geen probleem, behalve de mosselen dan. Bianca is ook niet zo'n fan van dit soort vis en de jongens kijken al helemaal verschrikt. Jord wil altijd wel proberen, maar Sten is echt een ramp. Hij eet bijna niets en wil ook niets proberen. Als hij dan moet doet hij een half uur over een klein kommetje en kauwt hij het eten helemaal smaakloos. 

Ik smikkel er op los, Bianca is iets minder enthousiast maar heeft nog altijd wat te kiezen en de jongens beperken zich tot de gehakt ballen en de fondue boullion met glas noodles.

Gelukkig is de watermeloen wel OK.